Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
«Ξυπνήστε γιατί χανόμαστε» φωνάζουν με επιστολή τους και με όποια δύναμη τους έχει απομείνει οι Κτηνοτροφικοί Σύλλογοι Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων – έχοντας εξαντλήσει κάθε αντοχή και φτάσει στα όρια της ανέχειας.
Η επιστολή τους, που αποτελεί πραγματικά κραυγή απελπισίας και αγωνίας, αναφέρει μεταξύ άλλων ότι “η λανθασμένη και αναβλητική πολιτική που διαχρονικά και διακομματικά εφαρμόζεται από τις πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΑΑΤ, έχει ως αποτέλεσμα, σε μία δεκαετία (2015-2024), να έχουν μειωθεί οι εκτροφές κατά 51% και συνολικά τα ζώα της Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης” και ότι, μέχρι τη στιγμή που γράφτηκε, “η μοναδική αποζημίωση που έχετε αποδώσει στους κτηνοτρόφους ως ΥΠΑΑΤ, είναι αυτή για την υποχρεωτική θανάτωση των ζώων, με αύξηση του αστείου ποσού αποζημίωσης που προβλέπονταν για την καταστροφή των αιγοπροβάτων των μολυσμένων μονάδων, ως τιμή αναφοράς, από τα 100 ευρώ στα 220 ευρώ”. Επισημαίνουν επίσης ότι, δυστυχώς μέχρι σήμερα, το υπουργείο δεν έχει πράξει τίποτα για τις αποζημιώσεις ζωοτροφών λόγω καραντίνας και την απώλεια εισοδήματος όσων τους κατέστρεψε τα ζώα, την ίδια στιγμή που κανένα χρέος, λογαριασμός ή ρύθμιση δεν πάγωσε!!!
Στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη ξεκληρίστηκαν 100.000 ζώα από ευλογιά και καταρροϊκό πυρετό, εξαφανίζοντας σχεδόν το μισό ζωικό κεφάλαιο σε μια δεκαετία. Η “γενναιόδωρη” αποζημίωση των 9,3 εκατ. ευρώ, αντιστοιχεί σε 1 ευρώ τον μήνα για ζωοτροφές – ούτε καν για τσίχλα, όταν το κόστος συντήρησης ενός ζώου είναι 45 ευρώ κι η κυβέρνηση, μάλλον, πιστεύει ότι τα ζώα τρέφονται με αέρα!!…
Εν τω μεταξύ, οι κτηνοτρόφοι πνίγονται στα χρέη, μένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κι απειλούνται με κατασχέσεις. Όσο για την πρόληψη; Εμβόλια και μέτρα προστασίας παραμένουν… φιλολογική συζήτηση. Κι επειδή η αγορά ελληνικών αμνοεριφίων είναι “πολυτέλεια”, γεμίσαμε με εισαγωγές από Ρουμανία, Σλοβακία και Ουγγαρία, όπου κι εκεί οι ζωονόσοι κάνουν πάρτι. Άραγε, ποιος να κερδίζει από αυτήν την καταστροφή; Σίγουρα, όχι οι κτηνοτρόφοι.
Οι κτηνοτρόφοι, όπως και πολλές κατηγορίες επαγγελματιών σε αυτή τη χώρα, θέλουν να επιβιώσουν, να ζήσουν ανθρώπινα και να δημιουργήσουν. Έχουν όμως φτάσει, με την “αμέριστη αρωγή” όλων των κυβερνήσεων, να έχουν χρέη, να απειλούνται με κατασχέσεις και ταυτόχρονα η χώρα να στερείται της ανάπτυξης της ίδιας της, της κτηνοτροφίας, η οποία αντί να στηρίζεται με κάθε τρόπο από την πολιτεία, πλήττεται σαν άλλος εχθρός…
Μάλιστα, είδαμε με τα Μνημόνια, να μειώνονται οι επιδοτήσεις και να αυξάνονται οι φόροι. Είδαμε, με την κυβέρνηση Σύριζα, επίσης να αυξάνεται άλλη μια φορά η φορολογία και να μειώνεται το αφορολόγητο, ενώ το 2021 είχαμε και την παγκοσμίως πρωτοποριακή πολιτική – φορολογίας ακόμα και των επιδοτήσεων των αγροτών!!
Όσο για τον Οργανισμό Ελληνικών Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΕΛΓΑ) που θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελέσει τον “κυματοθραύστη” στην καταστροφή αγροτών και κτηνοτρόφων, παρόλες τις κυβερνητικές εξαγγελίες (πέντε, συγκεκριμένα!) για την αναμόρφωση του κανονισμού λειτουργίας του, παραμένει μέχρι σήμερα υποστελεχωμένος και με αναχρονιστικά σχέδια…
Σήμερα, με την κρατική στήριξη να παραμένει ανύπαρκτη κι ένα στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης να είναι απλώς μια καλή ιδέα που δεν υλοποιήθηκε ποτέ, οι κτηνοτρόφοι οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική καταστροφή. Ανίκανοι να καλύψουν τα βασικά λειτουργικά έξοδα, πνιγμένοι στα χρέη και κυνηγημένοι από κατασχέσεις, βλέπουν την περιουσία τους να χάνεται και τον κόπο τους να γίνεται στάχτη.
Η λύση, όμως, υπάρχει και μάλιστα η Ελλήνων Συνέλευσις την έχει δώσει… αλλά χρειάζεται και βούληση για να εφαρμοστεί:
Ένα στρατηγικό σχέδιο με στόχο την κάλυψη του 80% της εγχώριας κατανάλωσης από ελληνικά προϊόντα, είναι μια πραγματική δυνατότητα, αν υπάρξει η πολιτική βούληση να στηριχθούν οι παραγωγοί, να επενδύσουν σε οικολογικές ζωοτροφές και να ενισχυθεί η αναπαραγωγή της εγχώριας πανίδας.
Παράλληλα, η ανάπτυξη σε φυσικό περιβάλλον, χωρίς ορμόνες κι επικίνδυνα συμπληρώματα, μπορεί να δώσει στην ελληνική κτηνοτροφία το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που τόσο χρειάζεται. Οι εισαγωγές, μπορούν να περιοριστούν, η αυτάρκεια να αποκατασταθεί κι η ποιότητα των ελληνικών προϊόντων, να γίνει ξανά σημείο αναφοράς.
Το ζήτημα είναι το αν θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τη σταδιακή κατάρρευση ή αν θα απαιτήσουμε άμεσες κινήσεις, πριν η ελληνική κτηνοτροφία γίνει μια ανάμνηση από το παρελθόν!