Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Σε χέρια ιδιωτών πέρασε η διαχείριση των εισιτηρίων στον Αρχαιολογικό χώρο Κνωσού, στο Παλάτι Μεγάλου Μαγίστρου και στην Ακρόπολη Λίνδου στη Ρόδο, στον Αρχαιολογικό Χώρο και στο Μουσείο των Δελφών, στον Αρχαιολογικό Χώρο και στο Μουσείο της Ολυμπίας, καθώς και στο Μουσείο Ιστορίας Ολυμπιακών Αγώνων.
Η προκήρυξη αναρτήθηκε στα μέσα Ιανουαρίου, με τον προϋπολογισμό της προκήρυξης για το 2025, που αφορά τα συνολικά έσοδα από αυτούς τους αρχαιολογικούς χώρους, να ορίζεται στο ύψος των 6,25 εκ. ευρώ, ενώ μόνο για την Κνωσό, το ποσό των εισπράξεων του προηγούμενου έτους, ήταν 15 εκ. ευρώ. Είναι δηλαδή σαν να έχουμε μία επιχείρηση, που δουλεύει χρόνια ολόκληρα, από την οποία εισπράττουμε 1000 ευρώ το χρόνο και εμείς να την νοικιάσουμε σε κάποιον για 500, χάνοντας έτσι αυτομάτως τα μισά. Τόσο απλό …
Και αφού είναι τόσο απλό, ποιος είναι ο λόγος που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν το αντιλαμβάνεται και προχωράει σε μία τέτοια κίνηση, ζημιώνοντας το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή τις τσέπες όλων μας; Για να κάνεις κάτι τέτοιο, ή δεν έχεις αντιληπτικότητα, ή έχεις κάποιο άλλο προσωπικό συμφέρον, τόσο κερδοφόρο που σε κάνει να αδιαφορείς για το δημόσιο όφελος. Καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω. Για αυτές τις συμφωνίες που γίνονται κάτω από το τραπέζι, ώστε να ωφεληθούν ιδιωτικές επιχειρήσεις και πολιτικοί ή θεσμικά πρόσωπα …
Κάπως έτσι οδηγούμαστε στο ξεπούλημα της χώρας. Άλλωστε, ο κ. Μητσοτάκης, έχει δεσμευτεί δημόσια να αναλάβει προσωπικά την εκστρατεία της πώλησης της χώρας και αυτό κάνει.
Αλλά δεν ζημιωνόμαστε μόνο οικονομικά. Ζημιωνόμαστε ως οντότητες, ως άνθρωποι, ως πολίτες. Ξεπουλιέται η κληρονομιά μας και η ιστορία μας και μας κόβεται κάθε σύνδεση με το παρελθόν και τον πολιτισμό μας. Όταν η διαχείριση περνάει στα χέρια ιδιωτών και δεν παραμένει στο κράτος, τότε ο πολίτης, που είναι το ίδιο το κράτος, παύει να έχει λόγο στην διαχείριση της κληρονομίας του.
Με αυτόν τον τρόπο, ένας και μόνο ιδιώτης, με όποια αντιληπτικότητα, ηθική ή γνώση που μπορεί να διαθέτει, μπορεί να πάρει οποιαδήποτε απόφαση μόνο για να διασφαλίσει το κέρδος του. Μπορεί να ορίζει την διαχείριση των επισκεπτών των αρχαιολογικών μας χώρων, μπορεί να αυξάνει το εισιτήριο της εισόδου, μπορεί ακόμα να απαγορεύει σε κάποιους την είσοδο, όποτε το θεωρεί απαραίτητο.
Η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι η ταυτότητά μας και η πρόσβαση μας σε αυτή είναι αυτό που μας ορίζει ως ανθρώπους. Είναι αυτή που μας ορίζει για το ποιοι είμαστε αυτή τη στιγμή, μέσα από μια τεράστια διαδρομή που έχουν χαράξει οι πρόγονοί μας και έτσι πάραξαν τον πολιτισμό που σήμερα καλούμαστε να διαχειριστούμε και να αναδείξουμε με απόλυτο σεβασμό..
Ο πολιτισμός πηγάζει από τον ίδιο τον πολίτη και δημιουργείται μέσα από την δράση και την δημιουργικότητα του συνόλου των πολιτών. Όλη η πολιτιστική μας κληρονομιά έχει δημιουργηθεί από τους προγόνους μας, δηλαδή από τους πολίτες της αρχαιότητας. Κι αυτή την κληρονομιά, ο πολίτης την παράγει, ο πολίτης την αναδεικνύει και την ανελίσσει,
Όταν όμως μας κόβεται η πρόσβαση, αλλά και ο λόγος πάνω στην πολιτιστική μας κληρονομιά, τότε απλά η κληρονομιά αυτή μένει έρμαιη στα ιδιωτικά συμφέροντα, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται, να παραποιείται, να παραχαράσσεται και τελικά να εξανεμίζεται μέσα στους αιώνες, όπως και οι μνήμες μας για το ποιοι πραγματικά είμαστε.
Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε χάσει την έννοια των λέξεων και δεν γνωρίζουμε τι θα πει Πολίτης, Πολιτεία, Πολιτισμός και Δημοκρατία. Τα πολιτεύματα των τελευταίων 2000 χρόνων έχουν καταφέρει να κάνουν τον άνθρωπο αδρανή, να έχει χάσει αυτή του την δημιουργική ιδιότητα, δηλαδή την ιδιότητα του πολίτη, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δημιουργεί ούτε πολιτεία, άρα ούτε και πολιτισμό. Αυτός είναι κι ο λόγος που δεν έχουμε δημιουργήσει τίποτα από τότε μέχρι σήμερα. Κυρίως όμως μας έχουν κάνει να χάσουμε την Ανδρεία μας, ώστε να μην μπορούμε να υπερασπιστούμε την πολιτεία μας, αλλά κι ό,τι έχει δημιουργηθεί για εμάς και αποτελεί παρακαταθήκη για τους απογόνους μας.
Το κράτος που λειτουργεί υπό την εποπτεία του σύγχρονου πολιτικού κόσμου μας, δηλαδή της εκάστοτε κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και όλων των συνεργατών τους, έχουν παραγκωνίσει τον πολίτη και λειτουργούν ολιγαρχικά, ψηφίζοντας νόμους για ιδίον όφελος, έχοντας τους πολίτες αυτής της χώρας μόνο ως κινητήριος μηχανή για την λειτουργικότητά τους.
Σήμερα, σε μία περίοδο που όλα κλονίζονται γύρω μας, αξίες, αρχές και έννοιες, η ευθύνη που έχουμε για την ανάδειξη του πολιτισμού μας είναι ακόμη μεγαλύτερη. Η ευθύνη που έχουμε στους εαυτούς μας, ώστε να ξαναγίνουμε πάλι πολίτες, είναι επίσης μεγάλη. Και τα δύο αυτά μπορούν να ζωντανέψουν ξανά μόνο μέσα από την δική μας δράση.
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, βαθιά μέσα μας, να βρούμε ξανά την ανδρεία που χρειαζόμαστε, ώστε να πάρουμε θέση για ό,τι μας συμβαίνει και να εγκαθιδρύσουμε την δική μας πολιτεία και τον δικό μας πολιτισμό.