Γράφει η Αργυρώ Παναγιωτοπούλου
Η ενωτική πρωτοβουλία ΜεΡΑ 25 / Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά διοργάνωσε λίγες μέρες πριν εκδήλωση – συζήτηση με θέμα την αναζήτηση της Δικαιοσύνης έχοντας διαπιστώσει, όπως ανέφερε στην ανακοίνωσή της, την απόλυτη απόρριψη της ιδέας, εκ μέρους της κοινωνίας, ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και ως τέτοια κάνει τη δουλειά της.
Στην ανακοίνωσή του το ΜεΡΑ25 ανέφερε επίσης ότι η κοινωνική δυσανεξία απέναντι στη δικαστική εξουσία έφτασε σε μια κορύφωση, με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών και τη διαχείρισή του.
Στα πλαίσια αυτής της κοινωνικής της ανησυχίας να ξεδιαλύνει “το πιο εντυπωσιακό από τα πολλά φαντάσματα που πλανιούνται πάνω από τη χώρα κι αυτό που κάνει τη μεγαλύτερη αίσθηση”, η ενωτική πρωτοβουλία ΜεΡΑ 25 αποφάσισε να οργανώσει τη συζήτηση αναφέροντας επιγραμματικά στην ανακοίνωσή της : “ Ανοίγουμε διάλογο για τη δικαιοσύνη και τη δικαστική εξουσία, για τον ταξικό χαρακτήρα που τη μετατρέπει σε φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους, συζητάμε το πώς διαπλέκεται η πολιτική με τη δικαστική εξουσία, για το πώς μπορεί η απονομή δικαιοσύνης να μην είναι τιμωρητική, για το πώς οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι άνθρωποι θα κατορθώσουν να επιβάλουν την ανάγκη για λογοδοσία και ισότητα”.
Εκτιμούμε ως ένα σημείο αυτό το όψιμο ενδιαφέρον του ΜεΡΑ 25 για τους “ξυπόλητους που τους δαγκώνει το φίδι”, οφείλουμε όμως να εκφράσουμε και τις ενστάσεις μας για τον “ταξικό χαρακτήρα” που αποδίδει στη δικαιοσύνη, παρόλο που η παρομοίωση, ως σχήμα λόγου, του “φιδιού” και των “ξυπόλητων” είναι αρκετά εύστοχη.
Οι όροι “ταξικός χαρακτήρας” ή “ταξικές διαφορές” και η μονότονη αναφορά στις κοινωνικές ανισότητες και στην “πάλη των τάξεων” θυμίζουν, στους μεγαλύτερους τουλάχιστον από μας, μια αριστερίστικη “προοδευτική” ιδεολογία που δεν είχε όμως ποτέ τίποτε να επιδείξει ως πρακτικό αποτέλεσμα μέσα στα χρόνια που πέρασαν. Στη μνήμη μας η ιδεολογία αυτή, έχει αποτυπωθεί ως στείρα πολιτική ρητορική, ως γενικολογία του τύπου “να ‘χαμε, να λέγαμε”…
Είναι πολύ εύκολο να ασκεί κανείς κριτική απέναντι στα διαπιστωμένα κακώς κείμενα, αλλά ποιό το όφελος που προκύπτει, αν παράλληλα δεν παρουσιάζει τη χάραξη μιας στρατηγικής με συγκεκριμένα μέτρα για να υλοποιηθεί η πραγματική και ουσιαστική μεταρρύθμιση που θα δώσει οριστικό τέλος στα προβλήματα των “φτωχών και καταπιεσμένων ανθρώπων”;
Θα μπορούσαμε εμείς, που ανήκουμε στην “τάξη” των “ξυπόλητων” σύμφωνα με όσα ανέφερε στην ανακοίνωσή του, να υποδείξουμε στο ΜεΡΑ 25 απλές και πρακτικές λύσεις για να προτείνει στην εκδήλωσή του.
Με κεντρικό θέμα του διαλόγου τη δικαιοσύνη, η εξαγγελία ενός πρώτου, αλλά δραστικού βήματος, για την εξάλειψη της δικαστικής γραφειοκρατίας, από την οποία έχουμε όλοι μας λίγο-πολύ ταλαιπωρηθεί, θα ανακούφιζε σημαντικά όσους πολίτες οδηγούνται στα δικαστήρια για να λύσουν τις όποιες διαφορές τους.
Εξίσου σημαντικό βήμα θα ήταν για τον πολίτη, η ενίσχυση ολόκληρου του συστήματος νομικής βοήθειας, που είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσει την πολύπλοκη σημερινή νομοθεσία και η οποία συχνά στοιχίζει μια περιουσία.
Επιπλέον, στην ανακοίνωση που εξέδωσε το ΜεΡΑ25 για την εκδήλωσή του, ενώ αναφέρει πως θα συζητηθεί η διαπλοκή της δικαστικής με την πολιτική εξουσία, δηλώνοντας έτσι ότι γνωρίζει την ύπαρξή της, παραλείπει να προτείνει τη λύση που θα οδηγούσε στη ριζική αλλαγή αυτής της κατάστασης.
Δεν έθεσε ξεκάθαρα το θέμα της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης από την πολιτική εξουσία -εφόσον το δικαστικό σώμα διορίζεται από την εκάστοτε πολιτική εξουσία- πράγμα το οποίο, αν άλλαζε, θα αποκαθιστούσε ταυτόχρονα και την αμεροληψία των δικαστικών λειτουργών στις αποφάσεις που καλούνται να πάρουν.
Κανένα από όλα αυτά τα απλά πράγματα δεν σκέφτηκε να προτείνει η “ενωτική πρωτοβουλία”, αλλά αρκέστηκε για άλλη μια φορά μόνο στην απαρίθμηση των προβλημάτων που εντοπίζονται στη δικαιοσύνη, έτσι ώστε να παγιώνεται στη συνείδησή μας η πεποίθηση πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει και πως εμείς οι φτωχοί και καταπιεσμένοι πολίτες θα μένουμε τελικά πάντα αβοήθητοι.
Ο κομματικός συνδυασμός ΜεΡΑ 25 είχε την ευκαιρία του να επιδείξει το ζήλο του για την επίλυση των θεμάτων της δικαιοσύνης, όταν βρέθηκε στα βουλευτικά έδρανα από το 2019 έως το 2023. Δεν το έπραξε όμως, παρ’ όλη τη δύναμη που διέθετε, ως κόμμα της αντιπολίτευσης, για ουσιαστική αλλαγή στη δικαστική πραγματικότητα της χώρας, ενώ τώρα, με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, αποφάσισε να οργανώσει δημόσια συζήτηση για τη δικαιοσύνη, σε μια προσπάθεια να επωφεληθεί πολιτικά από την κοινωνική αγανάκτηση και να μαζέψει ψήφους.
Γιατί δε σκέφτηκε ποτέ το ΜεΡΑ25, ούτε τότε ούτε και τώρα, να ορίσει την ουσία της δικαιοσύνης, πριν αρχίσει τις συζητήσεις και τους διαλόγους;
Στην πραγματικότητα κανένα πολιτικό κόμμα που συμμετείχε στη Βουλή ως εξουσία ή που διεκδίκησε την ψήφο μας για να καταλάβει κάποια θέση στα βουλευτικά έδρανα, δεν όρισε ποτέ με σαφήνεια την έννοια της δικαιοσύνης, παρόλο που όλες οι δικαστικές αποφάσεις έβγαιναν πάντα στο όνομα του ελληνικού λαού.
Οι πολίτες άκουγαν πάντα τις συζητήσεις ή τις αγορεύσεις βουλευτών περί δικαιοσύνης, χωρίς να συμμετέχουν οι ίδιοι και χωρίς να γνωρίζουν επακριβώς σε ποιά σταθερή βάση κινούνταν όλες οι απόψεις και οι τοποθετήσεις που διατυπώνονταν.
Ο πολιτικός φορέας “ Ελλήνων Συνέλευσις “ είναι ο μόνος που έθεσε τη Δικαιοσύνη στην απόλυτη ακρίβειά της.
Στην Ιδρυτική του Διακήρυξη διαβάζουμε ότι η Δικαιοσύνη, μια από τις 12 Αξίες που διέπουν την ανθρώπινη φυσιολογία μας, ορίζεται ως το μέσον για την απόδοση του Δικαίου διανεμητικά, διορθωτικά ή και με αμοιβαιότητα.
Από την Δικαιοσύνη ως Αξία προκύπτουν ως σημεία αναφοράς, οι Αρχές της Διανεμητικής και της Διορθωτικής Δικαιοσύνης δημιουργώντας ένα συγκεκριμένο λειτουργικό πλαίσιο.
Αυτό που εμείς βιώνουμε αιώνες τώρα, είναι μόνο η τιμωρητική – και μάλιστα επιλεκτικά- δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη που έχει βγάλει το μαντήλι από τα μάτια της, έχει απωλέσει το σπαθί της και με την ζυγαριά που της απόμεινε, ζυγίζει μόνο συμφέροντα…
Δεν έχουμε δει ποτέ την Διανεμητική Δικαιοσύνη, που σημαίνει ότι σε μια κοινωνία θα πρέπει να διανέμονται δίκαια τα οφέλη και ο πλούτος της. Να γίνεται δίκαιη διανομή από το κράτος στους πολίτες- γιατί οι πολίτες είναι το κράτος- σε ό,τι παράγεται, όπως και στα κακώς κείμενα, γιατί όλοι μαζί τα βιώνουμε κι αυτά…
Μόνο έτσι θα νιώσουμε την Πολιτεία απόλυτη δικιά μας, γιατί τώρα, το «κράτος» όχι μόνο δεν διανέμει τίποτα από τα παραπάνω, αλλά κοιτάει μέσα από άδικους και παράλογους νόμους να μας πάρει κι ό,τι έχουμε.
Όσο για την Διορθωτική Δικαιοσύνη, ούτε αυτή υπάρχει πουθενά…. Σε μια πραγματική πολιτεία ανθρώπων, όταν κάποιος διαπράττει μια αδικοπραξία, δεν το κάνει απέναντι στο πρόσωπο που την διαπράττει, αλλά απέναντι σε όλο το σώμα της Πολιτείας. Άρα η Πολιτεία οφείλει να αποζημιώσει αυτόν που δέχτηκε το άδικο, αλλά και να διορθώσει την αδικοπραξία που έγινε εις βάρος της, αντιμετωπίζοντας σύμφωνα με τον νόμο αυτόν που την διέπραξε.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, η Δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργεί τόσο προς τη διανεμητική της κατεύθυνση όσο και προς τη διορθωτική, τηρώντας πάντα την αρχή της αναλογικότητας ως θεμέλιο της ιδανικής και ολοκληρωμένης απόδοσης του Δικαίου, με ισότητα προς όλους τους πολίτες.
Σε μια τέτοια Πολιτεία, όπου το μοναδικό μέλημα του Νομοθέτη θα είναι η διαρκής ορθή και δίκαιη μεταχείριση όλων των πολιτών με απόλυτο σεβασμό στους κανόνες του Δικαίου, δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης, ούτε αντικείμενο προς συζήτηση διάλογοι για “ταξικό χαρακτήρα δικαιοσύνης” αφού δεν θα υπάρχουν πια “τάξεις” για να “επιβάλλονται” η μια στην άλλη. Οι δε “φτωχοί και καταπιεσμένοι” θα μετατραπούν σε ευημερούντες πολίτες που θα δρουν και θα δημιουργούν στα πλαίσια της Πολιτείας τους…