Γράφει ο Δημήτρης Αλαμπάνος
Οι χώρες όλου σχεδόν του κόσμου ενέκριναν πανηγυρικά την Τετάρτη 13.12.2023 ομόφωνα στη Διάσκεψη για το Κλίμα (COP28) στο Ντουμπάι, απόφαση που καλεί σε μια «μετάβαση» προς την εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων, με στόχο να επιτευχθεί ουδετερότητα άνθρακα το 2050!!!
Ναι σωστά διαβάσατε οι πανηγυρισμοί των απεσταλμένων των κρατών αφορούν μια αρχική συμφωνία που έγινε πάνω σε ένα κείμενο που κατέθεσε μια από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς χώρα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα , (μια χώρα που η οικονομία της βασίζεται αποκλειστικά στην εξόρυξη πετρελαίου) με στόχο επίτευξης το μακρινό 2050.
Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια καχυποψία σε κάποιους – δεν το κρύβω πως είμαι ένας από αυτούς. Εμβαθύνοντας λοιπόν στην είδηση, διαβάζουμε ότι διατυπώθηκαν αρκετές ενστάσεις σε ότι αφορά την αποτελεσματικότητα αυτού του σχεδίου.
Σύμφωνα με όσους παραβρέθηκαν στη σύσκεψη, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι εκπομπές άνθρακα αυτή τη στιγμή αυξάνονται αντί να μειώνονται. Οπότε η παρότρυνση για ανάληψη δράσης είναι κρίσιμης σημασίας. Το προηγούμενο προσχέδιο ανέφερε μέτρα που οι χώρες «θα μπορούσαν» να πάρουν. Η τελική συμφωνία είναι λίγο πιο ισχυρή και «καλεί» τις χώρες να κάνουν τα εξής:
Να τριπλασιάσουν τις δυνατότητες παραγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας παγκοσμίως και να διπλασιάσουν τον παγκόσμιο μέσο ετήσιο ρυθμό βελτίωσης της ενεργειακής απόδοσης έως το 2030.
Αυτό, σύμφωνα με τους αναλυτές της Guardian είναι θετικό, όμως εξ αιτίας των αντιρρήσεων κυρίως της Κίνας και της Ινδίας, η συμφωνία δεν προβλέπει στόχους, και έτσι αυτοϋπονομεύεται ουσιαστικά.
Μια εύλογη απορία που γεννάται λοιπόν είναι πώς γίνεται να κάνεις μια συμφωνία για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα και να μη θέτεις συγκεκριμένους στόχους, όχι μόνο μακροπρόθεσμους, αλλά και μεσοπρόθεσμους και βραχυπρόθεσμους… Επίσης η συμφωνία αυτή αφήνει ανοιχτά πολλά παράθυρα καθώς μιλά για εφαρμογή στη βιομηχανία μιας νέας τεχνολογίας δέσμευσης και αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα της οποίας η φιλική συμπεριφορά προς το περιβάλλον αμφισβητείται έντονα κι από πολλούς.
Ένα άλλο κενό είναι ότι δε γίνεται σαφής αναφορά για το πώς θα καλυφθεί το τεράστιο ενεργειακό κόστος δημιουργίας των νέων μονάδων ΑΠΕ που προβλέπει η συμφωνία. Τι θα γίνει όταν τελικά λήξουν και είναι πρακτικά άχρηστες; Και μιλάμε για αμέτρητους τόνους σκουπιδιών.
Το χρηματικό κόστος το άφησα για το τέλος καθώς γνωρίζουμε όλοι πλέον πολύ καλά, ποιος θα πληρώσει για ακόμη μια φορά τη νύφη. Προβλέπεται να πρασινίσουμε από τους φόρους πράσινης ανάπτυξης.
Επειδή ο σοφός λαός λέει όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι, θα κλείσω με τη φράση του Σουλτάν Αλ Τζαμέρ: «Μια συμφωνία είναι καλή αν εφαρμοστεί. Είμαστε αυτό που κάνουμε, όχι αυτό που λέμε»