Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Ορισμό της ψυχής ως έννοια ίσως να μην μπορέσει να δώσει ποτέ κανείς, πολύ απλά γιατί η ψυχή είναι τόσο πολύπλευρη και ανεξερεύνητη που μας χωράει μεν, αλλά στο νου μας δεν είναι δυνατό να χωρέσει. Παρόλα αυτά, επειδή έχουμε να κάνουμε με το πιο συναρπαστικό κομμάτι του ανθρώπου, οι προσεγγίσεις και οι έρευνες από επιστήμονες, ανθρώπους του πνεύματος, αλλά και απλούς ανθρώπους είναι και πάντα θα είναι πάρα πολλές.
Κάποιοι έχουν υποστηρίξει ότι η ψυχή είναι τόσο μεγάλη και ακατανόητη που ενδεχομένως πέρα από το κομμάτι της που βρίσκεται στο φυσικό σώμα, ένα μεγάλο μέρος της να βρίσκεται στο σύμπαν, όπου εκεί μαθαίνει και εξελίσσεται.
Τι συμβαίνει όμως στο εδώ κομμάτι της ψυχικής υγείας; Ποιοί είναι οι παράγοντες αυτοί που κάνουν την ψυχή μας να νοσεί και να υποφέρει; Η αγωνία για επιβίωση ειδικά στη χώρα μας δεν αφήνει περιθώρια σε πάρα πολλούς από εμάς να ζήσουμε αξιοπρεπώς, να κάνουμε όνειρα για τη ζωή μας και να ασχοληθούμε με ό,τι είναι αυτό που μεγαλώνει και κάνει την ψυχή μας χαρούμενη.
Η Ελλάδα μάλιστα παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια μία από τις πιο θλιβερές πρωτιές, καθώς συγκαταλέγεται μεταξύ των 6 χωρών με τα μεγαλύτερα ποσοστά κατάθλιψης διεθνώς, σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ). Δεν είναι παράξενο καθόλου λοιπόν και το ότι και τα ποσοστά αυτοκτονιών είναι επίσης ψηλά.
Πριν λίγες μέρες, η Μ.Κ.Ο. «ΚΛΙΜΑΚΑ» ξεκίνησε εκστρατεία ενημέρωσης με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού και την προαγωγή της ψυχικής υγείας, στο πλαίσιο των δράσεων της Παγκόσμιας Ημέρας Πρόληψης της Αυτοκτονίας, 10 Σεπτεμβρίου.
«Η αυτοκτονικότητα είναι η μοναδική θανατηφόρος κλινική ψυχιατρική οντότητα. Περισσότεροι από 500 άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια στη χώρα, σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον 5.000 πενθούντες ετησίως. Στην πραγματικότητα οι αυτοκτονίες είναι πολύ περισσότερες αυτών που καταγράφονται, ενώ δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για τις μη θανατηφόρες απόπειρες, οι οποίες εκτιμάται ότι είναι 15-20 φορές περισσότερες των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών», αναφέρει η «ΚΛΙΜΑΚΑ» όπως και ότι «Η αυτοκτονία δεν είναι ένα μοιραίο γεγονός. Το 95% των αυτοκτονιών θα μπορούσε να έχει προληφθεί»
Και βέβαια είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε καθόλου ακριβή στοιχεία για τον αριθμό αυτοκτονιών και δυστυχώς είναι πολύ περισσότερες από 500 το χρόνο! Άλλη μία αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα παραμένει μία από τις λίγες χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση και παγκοσμίως που δεν έχει λάβει καμία θεσμική πρωτοβουλία για την προστασία των αυτοκαταστροφικών ατόμων. Οι προσπάθειες και παρατηρήσεις της εν λόγω Μ.Κ.Ο. είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες, αλλά το ότι η πολιτεία μας είναι ανύπαρκτη σε κάτι τόσο σοβαρό μας αφήνει άναυδους για άλλη μια φορά.
Η πρόληψη της αυτοκτονίας απαιτεί συντονισμένες δράσεις και την ανάληψη πρωτοβουλιών και ανάλογων ευθυνών από το κράτος μαζί με όλους τους φορείς που μπορούν να προσφέρουν σε αυτό.
Στον υψηλότερο κίνδυνο δυστυχώς βρίσκονται οι έφηβοι και νέοι άνθρωποι 15 – 29 ετών με την αυτοκτονία να είναι η δεύτερη αιτία θανάτου για αυτές τις ηλικίες. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πιο κράτος και ποια πολιτεία δεν θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να προστατεύσει το ομορφότερο κομμάτι της, αυτό για το οποίο δρόμοι και οι δυνατότητες θα έπρεπε μόνο να ανοίγονται, ακόμα και από το φτωχότερο κράτος… Το Ελληνικό κράτος πάντως είναι από αυτά, όπου η πρόληψη της αυτοκτονίας είναι ανύπαρκτη.
Η αυτοκτονία μπορεί να προληφθεί και κάποτε να εξαφανιστεί αν η πολιτεία σεβαστεί το δημιούργημά της – τον άνθρωπο! Αν ο σεβασμός αυτός και η φροντίδα ήταν η βάση αποφάσεων στη χάραξη πολιτικής, θα είχαμε ανθρώπους που θα αισθανόταν το κράτος αρωγό και όχι απέναντί τους σε κάθε τους βήμα. Αντ΄ αυτού ο μέσος άνθρωπος αυτής της χώρας νιώθει ότι σηκώνει στις πλάτες του όλη του την επιβίωσή του και η ψυχή του όλο το κόσμο.
Οι άρχοντές μας όμως θα έπρεπε να είναι τέτοιοι που να αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως ολότητα, σώμα και ψυχή… πνεύμα και ύλη, γιατί αυτό είμαστε! Ψυχές μέσα σε σώματα.
Ποιοί είναι αυτοί που δεν θέλουν αυτά τα δύο να είναι αρμονικά; Γιατί ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται από το κράτος του ώς φορολογούμενο κορμί και όχι ως το σημαντικότερο δημιούργημα αυτού του κόσμου; Μπορούμε να φανταστούμε τι είδους ανθρώπους θα είχαμε και τι πολιτείες θα δημιουργούσαμε, αν ο πολίτης αντιμετωπιζόταν και διαβίωνε όπως πρέπει; Δηλαδή ως άνθρωπος! Δεν θέλουμε κάτι τέτοιο;
Μήπως ήρθε η ώρα ο άνθρωπος να έρθει και πάλι στο επίκεντρο της φυσιολογίας του και στο κέντρο των πολιτειακών αποφάσεων;