Γράφει ο Δημήτρης Αλαμπάνος
Σύμφωνα με την άποψη που εξέφρασαν δημοσίως δύο τραπεζικά στελέχη, οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν σήμερα υψηλή ρευστότητα και εμφανίζονται πρόθυμες να στηρίξουν την εγχώρια επιχειρηματικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της Τράπεζας Πειραιώς, με τη διάθεση περίπου 30 δισ. ευρώ για τέτοιες χρηματοδοτήσεις. Παράλληλα, σημείωσαν ότι η (υποτιθέμενη) θετική εικόνα της ελληνικής οικονομίας συνοδεύεται από την καλύτερη θέση που έχουν καταφέρει να επιτύχουν οι ελληνικές τράπεζες την τελευταία δεκαπενταετία. Οι τράπεζες, όπως είπαν τα στελέχη αυτά, λειτουργούν πλέον σε ένα σταθερότερο πλαίσιο, γεγονός που τους επιτρέπει να παρέχουν στήριξη στους επιχειρηματίες και να ενισχύουν την ανάπτυξη της ελληνικής επιχειρηματικότητας
Οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν από τον Ανδρέα Δημητριάδη, επικεφαλής των Επιχειρηματικών Πάρκων Βόρειας Ελλάδας της Τράπεζας Πειραιώς, και τον Χρήστο Μηλίγκα, υπεύθυνο των Επιχειρηματικών Πάρκων Βορειοανατολικής Ελλάδας, κατά τη διάρκεια συζήτησης στο ΕΤΒΑVIPE Studio, που βρίσκεται εντός του Επιχειρηματικού Πάρκου Κομοτηνής. Τόνισαν επίσης, ότι οι τράπεζες έχουν πλέον υιοθετήσει έναν πιο συμβουλευτικό ρόλο, καθοδηγώντας τους επιχειρηματίες στη βελτίωση της πιστοληπτικής τους ικανότητας και στη σωστή διαχείριση των επιχειρηματικών τους αναγκών.
Είναι τουλάχιστο τραγικό, σήμερα τα μεγαλοστελέχη των συστημικών τραπεζών, να προσπαθούν να πείσουν τους Έλληνες πολίτες, ότι η βελτίωση (!) της οικονομίας οφείλεται στην αυξημένη σημερινή ρευστότητα των τραπεζικών ιδρυμάτων. Το ‘’τραγικό’’ θα έλεγα μάλιστα ότι είναι επιεικής χαρακτηρισμός, δεδομένου ότι οι Έλληνες πολύ πρόσφατα βίωσαν και εξακολουθούν να βιώνουν στο πετσί τους τα καταστροφικά αποτελέσματα της ληστρικής στρατηγικής που ακολούθησαν οι ίδιοι οι τραπεζίτες εις βάρος τους.
Μην ξεχνάμε ότι οι τράπεζες, που για δύο δεκαετίες δάνειζαν ανεπιφύλακτα όποιον ανέπνεε και μοίραζαν διακοποδάνεια και θαλασσοδάνεια αφειδώς, οδήγησαν τη χώρα μας στη χρεοκοπία με ολέθριες για τους πολίτες συνέπειες. Άλλοι αυτοκτόνησαν, άλλοι αρρώστησαν, άλλοι μετανάστευσαν στο εξωτερικό και οι υπόλοιποι ζήσαμε και ζούμε μέσα στην ανέχεια.
Φυσικά και οι τράπεζες διαθέτουν μεγάλη ρευστότητα, όπως και κερδοφορία. Το ζητούμενο όμως είναι να δούμε πώς κατάφεραν και επιβίωσαν τη στιγμή που είχαν φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Αντί λοιπόν να χρεοκοπήσουν ή να κρατικοποιηθούν, οι τράπεζες με συνεργό σύσσωμο το κομματικό κατεστημένο, εγχώριο και μη, κατάφεραν να απομυζήσουν την περιουσία των Ελλήνων, με αλλεπάλληλες ανακεφαλαιοποιήσεις. Υπολογίζεται ότι στο διάστημα 2008 – 2012 εισέπραξαν με αυτή τη μέθοδο περί τα 233 δισεκατομμύρια ευρώ:
Ν. 3723 ΦΕΚ Α250/9.12.2008 άρθρ. 2,3,4,5 ποσό 23 δις ευρώ.
Ν.3845 ΦΕΚ Α 65/6.5.2010 άρθρ. 4 παράγρ.8 ποσό 15 δις ευρώ.
Ν.3864 ΦΕΚ 119/21.7.2010 άρθρ.3 παράγρ.1 ποσό 10 δις μέσω Τ.Χ.Σ.
Ν.3872 ΦΕΚ 148/3.9.2010 άρθρ. 7 ποσό 25 δις ευρώ.
Ν.3965 ΦΕΚ 113/18.5.2011 άρθρ. 19 παράγρ.1 ποσό 30 δις
Ν.4031 ΦΕΚ 256/9.12.2011 άρθρ. 1 και 2 ποσό 60 δις ευρώ.
Ν.4056 ΦΕΚ 52/12.3.2012 άρθρ. 21 ποσό 30 δις ευρώ.
Ν.4079 ΦΕΚ Α181/20.9.2012 άρθρ.1παράγρ.1 ποσό 40 δις μέσω Τ.Χ.Σ.
ΣΥΝΟΛΟ……………………………………………………………………………… 233 ΔΙΣ
Πρέπει να γίνει σαφές ότι τα χρήματα αυτά που έλαβαν οι ιδιωτικές Τράπεζες ήταν χρήματα του Δημοσίου, δηλαδή χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου πολίτη. Κι ενώ θα περίμενε κανείς εύλογα την κρατικοποίησή τους, αυτές παρέμειναν ιδιωτικές και εξακολούθησαν να διαθέτουν δικό τους αυτόνομο μάνατζμεντ, συνεχίζοντας στην ουσία το εγκληματικό τους έργο.
Αυτό όμως που πρέπει να γίνει κατανοητό σήμερα, είναι ότι οι τράπεζες δεν είναι στην πραγματικότητα παρά λογιστικά ιδρύματα, που διαχειρίζονται τον πλούτο των πολιτών. Πλούτος που παράγεται με ιδρώτα και αίμα πολλές φορές.
Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα σήμερα αποτελεί τη ναυαρχίδα ενός καθεστώτος που στηρίζει την κυριαρχία του στην άλογη και αέναη διατήρηση, με αυξητική μάλιστα τάση, του παγκόσμιου χρέους. Άλλωστε αν δεν υπάρχει χρέος όλοι αυτοί δε θα έχουν πλέον λόγο ύπαρξης.
Είναι λοιπόν αναγκαίο η πολιτεία να διαχειριστεί το ζήτημα των τραπεζών με όρους δικαιοσύνης και διαφάνειας. Οι ελληνικές τράπεζες, που διασώθηκαν μέσω επανειλημμένων ανακεφαλαιοποιήσεων με κεφάλαια που προήλθαν από τις θυσίες του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να συνεχίζουν να λειτουργούν με τρόπους που αγνοούν τις ανάγκες και τα συμφέροντα των πολιτών. Η διαχείριση των τραπεζών πρέπει να περάσει σε δημόσιο έλεγχο, μέσω της άμεσης κρατικοποίησης αυτών των ιδρυμάτων. Αυτό είναι ένα αυτονόητο βήμα, δεδομένου του τρόπου διάσωσής τους.
Η κρατικοποίηση όμως πρέπει να συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα εξυγίανσης των τραπεζών, που θα διασφαλίσει τη λειτουργία τους προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας. Η εσωτερική δομή και ο τρόπος λειτουργίας τους χρειάζονται επανασχεδιασμό για να εξυπηρετούν με δίκαιο και διαφανή τρόπο τους πραγματικούς τους σκοπούς.
Παράλληλα, πρέπει να τερματιστεί το καθεστώς ασυλίας που απολαμβάνουν οι τραπεζίτες. Το «ακαταδίωκτο» που τους προστατεύει από οποιαδήποτε νομική ή ηθική ευθύνη για τις πράξεις τους αποτελεί πρόκληση για την κοινωνία. Οι τραπεζίτες πρέπει να λογοδοτήσουν για τις πολιτικές που εφάρμοσαν, ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι οποίες συνέβαλαν στην επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Ενέργειες όπως οι αλόγιστες χρηματοδοτήσεις, οι προβληματικές χορηγήσεις δανείων και η κακοδιαχείριση πόρων πρέπει να διερευνηθούν πλήρως και να αποδοθούν ευθύνες.
Όλα αυτά περιλαμβάνονται στο σχεδιασμό και στο πρόγραμμα του πολιτικού φορέα Ελλήνων Συνέλευσις, όπως γίνεται κατανοητό μέσα από τις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της Αρτέμη Σώρρα. Με ξεκάθαρες θέσεις και προτάσεις, η Ελλήνων Συνέλευσις δεσμεύεται να φέρει μια ριζική αλλαγή στο τραπεζικό σύστημα, βασισμένη σε μια διαφάνεια και δίκαιη διαχείριση του δημόσιου πλούτου.
Στόχος είναι να αποκατασταθεί η ισορροπία ανάμεσα στα συμφέροντα των πολιτών και του οικονομικού συστήματος, θέτοντας τέλος στις καταχρηστικές πρακτικές που έχουν επιβαρύνει τον ελληνικό λαό. Η Ελλήνων Συνέλευσις προτάσσει ένα νέο όραμα για την οικονομία, όπου οι τράπεζες, θα αποτελούν εργαλεία ανάπτυξης και θα λειτουργούν προς όφελος της κοινωνίας και όχι ως μέσα εκμετάλλευσης των πολιτών.