Γράφει ο Άρης Μέττος
Το αφήγημα της επιτυχημένης οικονομικής πολιτικής και της ανάπτυξης της κυβέρνησης, έρχεται να ισοπεδώσει η πρόσφατη έκθεση με στοιχεία της Eurostat, στην οποία η χώρα μας εμφανίζεται δεύτερη από το τέλος, ανάμεσα στις 27 χώρες της Ενωμένης Ευρώπης, σε ό,τι αφορά στον δείκτη του κατά κεφαλήν ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ), εκφρασμένου σε πρότυπα αγοραστικής δύναμης.
Το γεγονός της εκτεταμένης φτωχοποίησης, που υπάρχει στην Ελλάδα, με τις τιμές να αυξάνονται σε πολλά αγαθά πρώτης ανάγκης και υπηρεσίες, δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης σε πολλά νοικοκυριά. ‘’Σχεδόν όλοι οι δείκτες φτώχειας, υλικής στέρησης και κοινωνικής δυστυχίας εμφανίζουν την χώρα μας στις πρώτες θέσεις, με το μεγαλύτερο ποσοστό ατόμων με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, δηλαδή με απολυτήριο γυμνασίου, να θεωρούνται φτωχά σε ποσοστό 81,6%’’. Με τον μέσο ετήσιο μισθό στην Ελλάδα να φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις, (αν όχι στην τελευταία), για αρκετά χρόνια, εξίσου σημαντικό και εντυπωσιακό είναι, ότι τα ίδια υψηλά ποσοστά φτώχειας παρουσιάζουν και οι πολίτες με μεσαίο και υψηλό μορφωτικό επίπεδο (70% και 49% αντίστοιχα), που αφορά άτομα, που έχουν τουλάχιστον απολυτήριο λυκείου.
Πέρα από την παράθεση στατιστικών δεικτών και ποσοστών σχετικών με την οικονομία, ενδιαφέρον θα ήταν να είχαμε και μια ανάλυση που να εξηγεί, ή τουλάχιστον να προσπαθεί να αιτιολογήσει, το μοναδικό, ίσως, φαινόμενο που υπάρχει στην Ελλάδα, της διαχρονικής υπερψήφισης κυβερνήσεων και πολιτικών, που στόχο έχουν, όχι μόνο την φτωχοποίηση των πολιτών της, την δημιουργία και παροχή προβληματικών υποδομών και υπηρεσιών, αλλά και την γενική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελληνίδων και Ελλήνων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής παρουσίας τους.
Η παραπάνω επισήμανση δεν είναι ούτε υπερβολή, ούτε φανταστικό γεγονός, αρκεί κανείς να βγει μια βόλτα στους δρόμους και να βιώσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα, κυρίως στις μεγαλουπόλεις, να περπατήσει σε κεντρικούς πολυσύχναστους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά και αλλού, για να αισθανθεί την ανασφάλεια, που η παραβατικότητα και η αύξηση της εγκληματικότητας έχει επιφέρει. Ή να νοσηλευτεί σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο, να στείλει το παιδί του σε κάποιο δημόσιο σχολείο, να απευθυνθεί σε κάποια υπηρεσία, για να δει το αδιέξοδο και την τρέλα της γραφειοκρατίας. Η λίστα μακραίνει, όπως και υπομονή των Ελλήνων πολιτών, όταν χάνουν τα παιδιά τους σε αδικαιολόγητα σιδηροδρομικά δυστυχήματα, στο αισχρό οδικό δίκτυο, σε πλημμύρες, σε φωτιές, σε διαδηλώσεις, στα γήπεδα…
Μέχρι πότε λοιπόν; Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Ως πότε, μια μικρή μειοψηφία και οι αυλικοί της θα καταστρέφουν τις ελπίδες και τα όνειρα αυτού του έθνους;
Πολλά τα ερωτήματα, τεράστια η οργή, αλλά η κομματοκρατία καλά κρατεί, το βόλεμα των δικών μας παιδιών, ο λαϊκισμός, η διαφθορά του δημόσιου τομέα, η ανεπάρκεια της δικαιοσύνης και η καθοδήγηση της από πολιτικά πρόσωπα και σχηματισμούς, όπως η ίδιοι οι δικαστές παραδέχονται, αλλά κυρίως, η έλλειψη πολιτικής παιδείας και η κοντή μνήμη των πολιτών ευθύνεται για την καταστροφική αυτή επανάληψη προσώπων, οικογενειών, κομμάτων και λοιπών άλλων συλλογικών οργάνων και επιχειρηματικών συμφερόντων, που έχουν δηλητηριάσει την καθημερινότητα μας στερώντας μας ακόμα και τα βασικά, τα αυτονόητα, για μια οργανωμένη πολιτεία.
Αλλά και Ευρωπαϊκή Ένωση των κρατών και των ανθρώπων, του Ευρωπαϊκού πνεύματος και της εξελικτικής πολιτικής σκέψης και εφαρμογής σύγχρονων διαδικασιών και πρακτικών, αυτή που ποτέ δεν ενώθηκε στα αλήθεια, παρά μόνο για να εξυπηρετήσει τα τραπεζικά και επιχειρηματικά συμφέροντα των ισχυρών.
Η Ευρώπη της δήθεν κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, που γονάτισε τις οικονομίες των χωρών του νότου, για να σώσει τα οικονομικά συμφέροντα των ολιγαρχών και των funds, που επιστρέφουν δριμύτερα σε πλήρη συνεργασία και ταύτιση με τα εγχώρια αρπακτικά για να υφαρπάξουν τις περιουσίες των πολιτών.
Η Ευρώπη που ακολουθεί τα κελεύσματα του ΝΑΤΟ και των χρηματοδοτών του, κάνοντας πλάτες στην καθοδηγούμενη ελιτίστικη αμερικανική εξωτερική πολιτική και στον ρωσικό ιμπεριαλισμό, στα ίδια παίγνια και τις ψυχροπολεμικές τακτικές, που διαίρεσαν τους ανθρώπους, τα έθνη και τα κράτη σε “μπλε” και “κόκκινους”, σε “καλούς” και “κακούς”, σε φτωχούς και πλούσιους, σε δόγματα, σε κόμματα και κομμάτια, με μηδενική πολιτική συμμετοχή, βούληση και άποψη.
Μια Ευρώπη που τρέχει με δύο ταχύτητες, αλλά βιώνει συνολικά τις παθογένειες και τα λάθη των οικονομικών επιλογών των κυβερνήσεων της, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και απόδοση ευθυνών, πέρα από μικροπολιτικές συγκρούσεις και φανφάρες προς εντυπωσιασμό και καθησυχασμό των ευρωπαίων ψηφοφόρων.
Αυτή η ήπειρος, που τόσα πολλά έχει δώσει στον παγκόσμιο πολιτισμό, με την τεράστια ιστορία της σε όλα τα επίπεδα, το πραγματικά αξιόλογο δυναμικό της, τις πολυδιάστατες υποδομές της και πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες, έχει άμεση ανάγκη ευρωβουλευτών που έχουν την πολιτική βούληση να απαιτήσουν έλεγχο και διαφάνεια στην οικονομική διαχείριση και επαναπροσδιορισμό της Ευρωπαϊκής πολιτικής σύμφωνα με τους στόχους της ΕΕ.
Η σημασία και η αναγνώριση της παραπάνω ανάγκης έχει διπλή αξία για την χώρα μας, η οποία πρέπει να αποτελεί σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, φορέα πολιτικής βούλησης και ορθής διαχείρισης αποφάσεων και κρίσεων. Οι Έλληνες Ευρωβουλευτές, πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα απαιτήσουν μια πιο δίκαιη Ευρώπη, με πραγματικό σεβασμό προς τον άνθρωπο και ενδιαφέρον για την ευημερία του και την εξέλιξη του σε μέτοχο και εκτελεστή πολιτικών επιλογών και κατευθύνσεων, που συνάδουν με τις αρχές της Ευρωπαϊκής ιδέας και ολοκλήρωσης μιας ουσιαστικής ένωσης, με κοινή πολιτική, συμφέροντα, ισότητα και δικαιοσύνη.
Ίσως τότε να αλλάξει κάτι και στην πολιτική ιστορία της χώρας μας και οι πολίτες να αντιληφθούν την δύναμη που έχουν, αναλαμβάνοντας την διαχείριση του έθνους, μακριά από αρρωστημένους κομματικούς παροξυσμούς και λοιπές διαχωριστικές γραμμές.