Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι εξαφανίζονται 8 εκατομμύρια παιδιά διεθνώς. Στην Ελλάδα, τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα ο οργανισμός “Το χαμόγελο του παιδιού” σοκάρουν! Κάθε δύο μέρες, εξαφανίζεται ένα παιδί. Τα στατιστικά αποκαλύπτουν επίσης κι ένα θλιβερό μοτίβο.
Το «τυπικό προφίλ» του παιδιού που εξαφανίζεται είναι κορίτσι, εφηβικής ηλικίας και ελληνικής καταγωγής. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να συμβεί αυτό, όπως προκλήσεις στο σπίτι ή στο σχολείο ή οι σχέσεις με το άλλο φύλο, όπως αναφέρουν τα στοιχεία.
Μπορούμε όμως και να φανταστούμε παιδιά κακοποιημένα, παιδιά παραμελημένα, παιδιά ασυνόδευτα, πρόσφυγες, μετανάστες, παιδιά θύματα bullying, παιδιά που τα άρπαξε ο ένας από τους δύο γονείς κι έφυγε, παιδιά που τα άρπαξε ένας άγνωστος και πολλούς άλλους λόγους.
Μήπως να βλέπαμε όμως τα “ένοχα μυστικά” που κρύβονται πίσω από αυτό το φαινόμενο; Γιατί για όλα αυτά τα παιδιά που εξαφανίζονται, υπάρχει μια Πολιτεία που στέκεται ανήμπορη – ή, ακόμα χειρότερα, αδιάφορη. Στην καρδιά αυτής της κοινωνικής ασθένειας λοιπόν, βρίσκεται και μια πολιτική διάσταση που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση! Κι αυτό, το αναφέρουμε γιατί πάνε πάρα πολλά χρόνια τώρα που ακούμε εξαγγελίες και δεσμεύσεις για την αναβάθμιση και την ουσιαστική ενίσχυση των κοινωνικών υπηρεσιών!
Στην τοπική αυτοδιοίκηση όμως, αντιστοιχεί μόλις ένας κοινωνικός λειτουργός για κάθε 40.000 πολίτες!!!! Πώς είναι δυνατόν να κάνει έργο η Πολιτεία έτσι; Ακούσαμε ότι έχουν, επιτέλους, μπει ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί στα σχολεία και προς στιγμήν, χαρήκαμε… λέω προς στιγμήν, διότι είναι ένας κάθε κάμποσα σχολεία κι αντί να γίνεται κάτι που θα αφορά τα παιδιά, η ώρα συνάντησής τους έχει καταλήξει να είναι “η ώρα του παιδιού”. Πώς ακριβώς κάποιο παιδί που το απασχολεί κάτι, θα “ανοιχτεί” και θα μιλήσει για το πρόβλημά του, έχοντας ως θεατές όλους τους συμμαθητές του; Ουσιαστικά, δεν υπάρχει ο χρόνος που αξίζει να αφιερωθεί πραγματικά σε κάθε παιδί! Έτσι, τα παιδιά, μένουν βουβοί θεατές, αστήριχτα και καλούνται να αντιμετωπίσουν τη ζωή τους μόνα τους… Η τραγική αντίφαση είναι ότι στην Αττική, όπου οι κοινωνικές ανάγκες είναι ιδιαίτερα αυξημένες, καταγράφονται 719 άνεργοι κοινωνικοί λειτουργοί, ενώ για το 2025 έχουν προκηρυχθεί μόλις 18 θέσεις εργασίας!!!
Στο μεταξύ, η ελληνική οικογένεια έχει ήδη επιβαρυνθεί βαθιά από τις συνέπειες μιας παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Τα νοικοκυριά, παλεύουν με μια καθημερινότητα γεμάτη προκλήσεις… με δάνεια από εποχές που όλα παρουσιάζονταν ρόδινα – πριν η πολιτεία στηρίξει τις τράπεζες στις πλάτες των πολιτών – και μια ακρίβεια πέρα από κάθε λογική, σε μια χώρα με μισθούς των 800€… Οι γονείς, αγωνίζονται για τα στοιχειώδη – να εξασφαλίσουν τα βασικά για τα παιδιά τους, να σταθούν όρθιοι απέναντι στις αντιξοότητες. Κι όμως, την ίδια στιγμή, τα παιδιά βρίσκονται συχνά απροστάτευτα κι εκτεθειμένα σε έναν κόσμο που συχνά φαντάζει αδυσώπητος και μεγαλύτερος από τις δυνάμεις τους.
Η αδυναμία της Πολιτείας να τηρήσει τις υποσχέσεις της, δημιουργεί μια κοινωνία που έχει γονατίσει και δεν μπορεί να κατορθώσει να διασφαλίσει στα παιδιά της, την ασφάλεια και την φροντίδα που δικαιούνται! Κι όχι μόνο δεν τηρεί τις υποσχέσεις της, αλλά σκεφτείτε και για λίγο τα παιδιά που βίωσαν τη φρίκη και μετά είδαν την Ελληνική πολιτεία σύσσωμη να στηρίζει τον βιαστή τους Λιγνάδη, και να τον αφήνει ελεύθερο!
Πέρα από οτιδήποτε μπορεί να επικαλείται και να υπόσχεται οποιαδήποτε κυβέρνηση, η ουσία που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, είναι πως όταν μιλάμε για φαινόμενα τόσο σοβαρά, όπως οι εξαφανίσεις παιδιών, δεν αρκούν οι διακηρύξεις, οι αριθμοί και τα μέτρα να μένουν μόνο «στα χαρτιά».
Η Πολιτεία, οι θεσμοί κι οι πολιτικοί ηγέτες αυτής της χώρας, έχουν την ύψιστη υποχρέωση να σταθούν στο ύψος αυτής της πρόκλησης. Οφείλουν να δρουν, όχι απλώς ως διαχειριστές με ασυλία, αλλά ως άτεγκτοι φρουροί με την ίδια αφοσίωση, αποφασιστικότητα και βούληση που δείχνει ο σοβαρός γονέας για το δικό του παιδί, δηλαδή κάθε πολιτικός να “βλέπει” τα παιδιά, σα να ήταν τα δικά του παιδιά! Μα τι λέω, γι’ αυτό, χρειάζεται κάποιος να έχει “ενσυναίσθηση”, να μπορεί να μπαίνει στη θέση του άλλου, αλλά εδώ, δε βλέπουμε να συμβαίνει αυτό σε τίποτα που αφορά τον απλό κοσμάκη, θα νοιάζονταν για τα παιδιά του; Αυτή ακριβώς, θα έπρεπε να είναι η στάση των πολιτικών μας απέναντι στα παιδιά όλων!
Τα παιδιά δεν είναι αριθμοί σε στατιστικά δελτία. Είναι οι ψυχές της επόμενης γενιάς και το μέλλον αυτού του τόπου. Κι αν θέλουμε να λεγόμαστε “κοινωνία με αρχές και αξίες”, δεν θα έπρεπε να επιτρέπουμε καταστάσεις όπως “ένας κοινωνικός λειτουργός για κάθε 40.000 πολίτες”!!
Το ιδανικό που όλοι θα θέλαμε να βλέπουμε ενσαρκωμένο στην Πολιτεία, το βρήκαμε στο κείμενο της Αιθερικής Γραφής “3 ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟΙ ΝΟΜΟΙ” του Αρτέμη Σώρρα και συγκεκριμένα στον Νόμο της Προσομοίωσης:
«Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τον εαυτόν σου, δεν μπορείς να το κάνεις ή να το επιβάλλεις σε άλλον.
Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τα παιδιά σου, δεν μπορείς να το κάνεις για παιδιά άλλων.
Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για το δικό σου περιβάλλον, δεν μπορείς να το κάνεις για την κοινωνία ή τμήμα της κοινωνίας.»
Με άλλα λόγια, ό,τι θα θεωρούσαμε αδιανόητο ή επώδυνο για τον εαυτό μας, τα παιδιά μας και τους δικούς μας, δεν πρέπει ποτέ να το επιτρέπουμε να συμβαίνει σε κανέναν άλλο – και ειδικά στα παιδιά. Η Πολιτεία κι οι θεσμοί της, οφείλουν να λειτουργούν με την ίδια ευθύνη που δείχνει ο κάθε γονιός στο παιδί του, ώστε να εξασφαλίσουν ότι κανένα παιδί δεν θα χαθεί στη σκιά της αδιαφορίας…