Γράφει ο Ηλίας Καλλέργης
Λίγες ώρες μετά τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη για το σιδηροδρομικό έγκλημα, το ΠΑΣΟΚ επέλεξε να εντείνει τη δραστηριότητά του. Η πρόταση δυσπιστίας που σκέφτεται να καταθέσει εν αναμονής των νέων στοιχείων, ενδέχεται να είναι μια στρατηγική κίνηση για να κερδίσει την υποστήριξη των πολιτών. Όμως, ποιο είναι το αληθινό του κίνητρο;
Στην ελληνική πολιτική σκηνή, οι προτάσεις δυσπιστίας έχουν γίνει εργαλείο για τα κόμματα, προκειμένου να αναδείξουν σοβαρές πολιτικές διαφωνίες ή αναταραχές. Ιστορικά, τέτοιες προτάσεις έχουν υποβληθεί σε περιόδους κρίσεων, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις προτάσεις κατά των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας σε διάφορες εποχές.
Μια τέτοια “εποχή” ζούμε και αυτές τις μέρες με το ΠΑΣΟΚ …να θυμάται πως έχει γίνει πια αξιωματική αντιπολίτευση και πως κάτι πρέπει να κάνει για να το δείξει και στην πράξη. Ειδικά μετά τις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν για το έγκλημα των Τεμπών και την συγκάλυψη που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ φαίνεται αποφασισμένο να επωφεληθεί από την κατάσταση. Η πρόταση δυσπιστίας τους είναι μια ευκαιρία να αμφισβητήσουν την κυβέρνηση και τις πολιτικές της. Άσχετα αν εφαρμόζουν ίδιες πολιτικές και ψηφίζουν από κοινού νόμους και ψηφίσματα.
Αυτό που καταλαβαίνουμε εμείς, ως πολίτες, είναι ότι χωρίς ίχνος ντροπής, το ΠΑΣΟΚ βλέπει τους χιλιάδες διαδηλωτές για τα Τέμπη που φωνάζουν για δικαιοσύνη, σαν τους μελλοντικούς του ψηφοφόρους. Αδιαφορώντας επιδεικτικά για την αποστροφή των πολιτών στα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Κλείνοντας τα μάτια για το ότι και το ίδιο έχει μερίδιο ευθύνης για το έγκλημα αυτό με τις διαχρονικές παραλείψεις.
Οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης από την άλλη, κάποιοι θεωρούν ότι η πρόταση δυσπιστίας είναι μια αναγκαία κίνηση για να απαιτηθούν ευθύνες και κάποιοι άλλοι τη βλέπουν ως πολιτική σπέκουλα, που αξιοποιεί την τραγωδία προς όφελός τους.
Ας δούμε όμως την πραγματικότητα.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, περίπου το 60% των προτάσεων δυσπιστίας δεν έχουν οδηγήσει σε πτώση της κυβέρνησης. Ωστόσο, οι προτάσεις αυτές συχνά δημιουργούν πολιτική αναστάτωση και επηρεάζουν τη δημόσια εικόνα των κομμάτων.
Κακά τα ψέματα, οι νόμοι και το σύνταγμα είναι στα μέτρα τους. Το σύνταγμα ορίζει πως η πρόταση δυσπιστίας απαιτεί την πλειοψηφία των 300 βουλευτών, δηλαδή, τουλάχιστον 151 βουλευτές. Κάτι που το ΠΑΣΟΚ με όλα τα υπόλοιπα κόμματα να το υποστηρίξουν στη καλύτερη, δεν φτάνει για να «ρίξει» τη Κυβέρνηση. Εκτός αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως θα υπάρξει κάποιος βουλευτής της ΝΔ που θα δαγκώσει το χέρι που τον ταΐζει ή πως θα πάει κόντρα στην κομματική πειθαρχία.
Οπότε, αυτή η πρόταση δυσπιστίας δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από μια κίνηση του ΠΑΣΟΚ στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Μπας και κερδίσει μια μερίδα πολιτών που θέλει να δει κάποια εξέλιξη στην υπόθεση των Τεμπών.
Γιατί κάποια πρόταση για αλλαγή δεν έχει… Ίδιες πολιτικές εφαρμόζει εξάλλου με το κυβερνών κόμμα, όπως είπαμε παραπάνω. Μη ξεχνάμε πως είχαν αγαστή συνεργασία συγκυβερνώντας στο πρόσφατο παρελθόν. Αφήστε που αυτό μπορεί να δυναμώσει και την κυβέρνηση και να συνεχίσει να κουνάει το δάχτυλο, να συνεχίσει να καλύπτει τέτοιου είδους εγκλήματα.
Γεγονός είναι, πως όσο λειτουργεί έτσι η λεγόμενη δημοκρατία τους, αυτά θα βλέπουμε. Κόμματα με 50 έδρες plus, στην ουσία με φανταστική πλειοψηφία ώστε να κάνουν ό,τι θέλουν, με μια αντιπολίτευση, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά, να κάθεται και να φωνάζει χωρίς κανένα νόημα.
Αυτή τη φεουδαρχική κομματοκρατία όμως, αυτοί μας την πουλάνε για Δημοκρατία.. Φωνές και κοκορομαχίες, μέσα στη βουλή μεταξύ τους, για το ποιος θα είναι η επόμενη κυβέρνηση ή για το ποιος έχει κάνει τα λιγότερα λάθη και αστοχίες!
Εξουσίες και υπερεξουσίες, και ο πολίτης άφαντος.
Η ουσία δηλαδή της Δημοκρατίας, η βάση της, ο ίδιος ο πολίτης, δεν λαμβάνει μέρος. Βλέπουμε καθημερινά να βεβηλώνεται η έννοια της δημοκρατίας, ακούγοντας τόσες ανακρίβειες.
Μα αγαπητοί αναγνώστες, η Δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα. Είναι η άσκηση της δημόσιας διοίκησης από τους ίδιους τους πολίτες και αυτό μόνο μέσω της εκπροσώπησης τους. Η πραγματική δημοκρατία θέλει τους πολίτες ενδιαφερόμενους και ενεργούς. Όχι αδιάφορους και παθητικούς. Η συμμετοχή των πολιτών δημιουργεί τη δημοκρατία και είναι αυτή που θα σπάσει αυτή την κομματοκρατία.
Εξάλλου αυτά που έχουν επιφέρει όλα τα κόμματα στη χώρα μας, από το 1833 και μετά, είναι διάλυση της κοινωνίας, η διαίρεση και το κομμάτιασμα της ολότητας της. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος τους.
Διαχρονικά, η κομματοκρατία μας έβαζε ως Έλληνες πολίτες σε δεύτερη μοίρα, απαξιώνοντας για τα θεμελιώδη δίκαια και δικαιώματα μας, αφήνοντας μας απροστάτευτους σε κάθε είδους απειλή…
Ας θυμηθούμε και ας μείνουμε στα λόγια του παππού μας Αριστοτέλη:
“Ο πολίτης ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής”.
Με λίγα λόγια, “το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας”.