Γράφει ο Στέφανος Σουφλερός
Είναι συνηθισμένη η συγκεκριμένη πρακτική της μεταγραφής, από κόμμα σε κόμμα, από ιδεολογία σε ιδεολογία, από “καρέκλα” σε “καρέκλα” όχι μόνο στην χώρα μας, αλλά και στο κοινοβούλιο της Ευρώπης.
Όλοι γνωρίζουμε, ότι η Ελλάδα κέρδισε στο ποδόσφαιρο το Euro 2004 με αρχηγό τον Θοδωρή Ζαγοράκη, ο οποίος σήμερα κατέχει την θέση του Ευρωβουλευτή εκλεγμένος με την Νέα Δημοκρατία από το 2014.
10 χρόνια σε μια ομάδα είναι πολλά… καιρός για μια μεταγραφή στην ομάδα του ΠΑΣΟΚ;
Ναι ο Θοδωρής Ζαγοράκης θα είναι παρελθόν για την Νέα Δημοκρατία, γιατί δεν θα τον προτείνει ξανά στο ευρωψηφοδέλτιο της.
Παρασκηνιακά τον θέλουν να εμφανίζεται στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, μιας και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, όταν ήταν στο Ευρωκοινοβούλιο, διατηρούσαν καλές σχέσεις μεταξύ τους.
Μεταγραφή έχουμε και για τον Αλέξη Γεωργούλη, ο οποίος ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του με το Πράσινο Κίνημα. Και όπως φαίνεται δεν θα είναι και οι μόνοι που… θα αλλάξουν «γήπεδο»
Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, αφού ο κάθε ενεργός Ευρωπαίος πολίτης πρέπει να συμμετέχει, όχι μόνο στο εκλέγειν, αλλά και στο εκλέγεσθαι, γιατί όχι, ένας πρώην αρχηγός της Εθνικής μας ποδοσφαιρικής ομάδας ή ένας πολίτης από τον καλλιτεχνικό χώρο, να μην μπορεί να εκπροσωπεί την χώρα του, όπως κάνουν τόσοι άλλοι που προέρχονται από άλλους τους επαγγελματικούς χώρους;
Μέχρι εδώ, “όλα καλά” θα μπορούσε να πει κάποιος…
Το πρόβλημα αρχίζει από την στιγμή που βλέπουμε τα αποτελέσματα που παράγουν όλοι αυτοί που δήθεν εκπροσωπούν τα συμφέροντα της χώρας μας, ως κράτος μέλος της κοινοπρακτικής συμφωνίας της Ε.Ε.
Βεβαίως, οι επιλογές των υποψηφίων για την Ευρωβουλή, γίνονται από τα κόμματα με κριτήρια αναγνωρισιμότητας κι όχι ουσίας …
Κι εξηγούμαι: Βλέπουμε αρκετά χρόνια τώρα να εκπροσωπούν την χώρα μας ΄΄διάσημοι΄΄ της show biz ηθοποιοί, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, πρωταθλητές, που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική, έχουν όμως αναγνωρισιμότητα κι επηρεάζουν την επιλογή μας, που στην περίπτωση αυτή δρούμε ως “οπαδοί”. Με αυτόν τον τρόπο, τα κόμματα προσπαθούν να κερδίσουν περισσότερες έδρες εκπροσώπησης τους στην Ευρωβουλή. Ο αγώνας δηλαδή των κομμάτων γίνεται, για το ποιο θα βάλει στην λίστα των υποψηφίων τον πιο διάσημο κι όχι τον πιο ικανό και άξιο να υπερασπιστεί και να προστατεύσει τα δικά μας συμφέροντα και γνωρίζει βιωματικά τα θέματα και τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας.
Για να μπορούμε να επιλέξουμε τους πιο ικανούς, πρέπει να έχουμε χειροπιαστές αποδείξεις των αποτελεσμάτων των ευρωβουλευτών μας -αν «ίδρωσαν την φανέλα τους δηλαδή-ανεξάρτητα από το σε ποιο κόμμα ανήκουν! Γιατί εκεί δεν εκπροσωπούν το κόμμα που τους τοποθέτησε στο ψηφοδέλτιο, αλλά όλους τους πολίτες της Ελλάδος. Χρειάζεται να γνωρίζουμε, τι προτάσεις έγιναν από την θεσμική τους θέση, ποια ήταν τα αποτελέσματα, και τι αποτέλεσμα είχαν στην καθημερινότητα μας, καθώς οι ευρωπαϊκές αποφάσεις μας επηρεάζουν άμεσα. Ως πολίτες κράτους-μέλους σε μια τόσο τεράστια Ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική διαδικασία θεμελιωδών αποφάσεων, περιμένουμε αποτελέσματα που, αν μη τι άλλο, να προάγουν το παρελθόν μας σε ένα δίκαιο παρόν κι ένα δικαιότερο μέλλον. Αυτό, όχι μόνο δεν το βλέπουμε να συμβαίνει, αλλά πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Και μιας και μιλάμε για “αποτελέσματα”, αναρωτιόμαστε, αν υπάρχει ένα δείγμα “αποτελέσματος” π.χ. του Αλέξη Γεωργούλη ως Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη του τεράστιου Ελληνικού πολιτισμού… Τι έκανε άραγε 5 χρόνια για τον Πολιτισμό και τι άλλαξε, όταν στις προεκλογικές του εξαγγελίες στις Ευρωεκλογές του 2019 δήλωσε: «Υπάρχουν αρκετές ιδέες βέβαια… αυτό είναι ένα πολύ ωραίο όνειρο, το έχω στο μυαλό μου, σαν το βασικό αστέρι σε αυτόν τον ουρανό που σκέφτομαι για το μέλλον της Ελλάδας προς τα έξω… οπότε υπάρχουν στόχοι.. υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να γίνουν πολιτιστικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο… … νομίζω ότι μπορούμε να βρούμε πολύ χώρο ελεύθερο και να εδραιώσουμε πράγματα σαν Έλληνες…»
Για να επανέλθουμε όμως και στον … πρωταγωνιστή του άρθρου μας που ζέστανε την καρέκλα του Ευρωκοινοβουλίου με το κόμμα της Ν.Δ για δύο συνεχόμενες θητείες, το 2014 έλεγε: «εγώ θέλω να σας ευχαριστήσω για την τιμητική πρόταση που μου κάνατε, ήθελα να πω ότι είμαστε υποχρεωμένοι όταν μας χρειάζεται η χώρα, η πατρίδα σε τέτοιους είδους προτάσεις να αντεπεξερχόμαστε θετικά… και πιστεύω ότι θα σηκώσουμε την Ελλάδα στην Ευρώπη ακόμη περισσότερο»
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν χρειαζόμαστε άλλα ξύλινα λόγια, «ιδέες» που σαν άστρα έσβησαν στο πρώτο φως της ημέρας, “ευχαριστίες” και φρούδες υποσχέσεις… Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια δυνατή φωνή που να εκπροσωπεί τον πολίτη και να έχει την γνώση και το σθένος να αναδείξει τεράστια θέματα ζωτικής σημασίας για όλους μας, χωρίς είναι δέσμιος κομματικών και σκοτεινών συμφερόντων.
Η Ε.Ε. ως κοινοπραξία κρατών-μελών, δεν παράγει κάτι. Διαχειρίζεται και επενδύει τα χρήματα που δημιουργούν οι ευρωπαίοι πολίτες, όπως είναι τα χρήματα του ΦΠΑ από τα αγαθά, που όλοι αγοράζουμε, τα χρήματα από τους δασμούς και έκτακτες εισφορές των χωρών κι αυτά που επιστρέφουν πίσω σε εμάς, είναι απλώς… «ψίχουλα».
Αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί ποτέ ένας Έλληνας Ευρωβουλευτής δεν όρθωσε το ανάστημα του για να κάνει έναν έλεγχο, ώστε να δούμε, πόσα χρήματα έχουμε δώσει ως εταίροι μέχρι σήμερα; Τι έχουμε πάρει και τι έπρεπε να είχαμε πάρει; Πού βρισκόμαστε επιτέλους; Τους χρωστάμε ή μας χρωστάνε; Ή είμαστε «συνέταιροι» μόνο στα χρέη; Γιατί ποτέ κανένας Έλληνας Ευρωβουλευτής δεν μας ενημέρωσε για το πώς κινείται αυτός ο μηχανισμός –εταιρία, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, τι έπρεπε να γίνει βάσει της συμφωνίας που κάναμε και τι δεν έγινε ποτέ;
Βέβαια, γνωρίζουμε ότι ο κομματικός σωλήνας έχει δώσει την γραμμή, μέχρι που μπορεί να φτάσει ο κάθε Ζαγοράκης και αν ξεφύγει… θα διαγραφεί με συνοπτικές διαδικασίες!
Ποιος θα μιλήσει λοιπόν για το άδικο που βιώνει η χώρα μας έναντι των άλλων χωρών; Ποιος θα μιλήσει για το ότι ο πολίτης που ζει στην Ελλάδα, δεν νιώθει ασφάλεια, έστω στα επίπεδα που την έχουν οι άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες, δεν έχει Υγεία, όπως οι άλλοι… δεν έχει Παιδεία όπως οι άλλοι, δεν έχει καν δημόσιες υποδομές, όπως λιμάνια αεροδρόμια δρόμους σχολεία και νοσοκομεία….
Συνεπώς, έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης με ποια κριτήρια επιλέγουμε να τοποθετήσουμε στα «μεγάλα τραπέζια των αποφάσεων» με την ψήφο μας, ή με την αποχή και την αδράνεια μας…Ας επιλέξουμε ανθρώπους που μπορούν να σταθούν στο ύψος που απαιτεί ο θεσμικός τους ευρωπαϊκός ρόλος, να διεκδικήσουν τα δίκαια και τα δικά μας, εκπροσωπώντας το έθνος που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλον τον πλανήτη… που έδωσε ακόμα και το όνομα της Ευρώπης, που ήταν η κόρη του Βασιλιά της Φοινίκης (ακτές Λιβάνου) Αγήνορα…