Γράφει η Ελένη Νιάρχου
“Βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης, είναι η ενίσχυση του εισοδήματος των εργαζομένων και η αύξηση της αγοραστικής τους δύναμης, συνδέοντας το ύψος των μισθών με τον πληθωρισμό και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας” … Αυτά δήλωσε η Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Νίκη Κεραμέως, στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, παρουσιάζοντας τον νέο μηχανισμό καθορισμού του κατώτατου μισθού, μέσω ενός αλγόριθμου, ο οποίος θα ισχύσει από το 2028 και μετά, με σκοπό ο κατώτατος μισθός να μην μπορεί να πέσει κάτω από τα 950 ευρώ … μεικτά.
Δημιουργείται, επίσης, μία Επιτροπή Διαβούλευσης με τη συμμετοχή όλων των εθνικών κοινωνικών εταίρων και της ΑΔΕΔΥ. Η επιτροπή αυτή θα διατυπώνει γνώμη, με θεσμικό τρόπο, έως ότου ολοκληρωθεί η διαδικασία καθορισμού του κατώτατου μισθού και θα επεμβαίνει στην περίπτωση που στοιχειοθετείται, από την “Επιστημονική Επιτροπή”, παρέκκλιση από τον αυτόματο αυτόν μηχανισμό.
Τι μας ετοιμάζουν άραγε;
Τόσοι πολλοί φορείς θα πρέπει να λειτουργήσουν μαζί για να θεσπιστεί ο κατώτατος μισθός του Έλληνα πολίτη;
Οποιονδήποτε Έλληνα να ρωτήσουμε, έχοντας προσθέσει τα πάγια έξοδα που καλείται να πληρώνει κάθε μήνα, θα ξέρει να σου απαντήσει ποιος θα πρέπει να είναι ο κατώτατος μισθός του, ώστε να ζει αξιοπρεπώς. Και φυσικά δεν είναι αυτός που μας λένε οι … ειδικοί. Αν έχει κιόλας, να συντηρήσει και άλλα μέλη της οικογένειάς του ή αν κάποιο από αυτά χρήζει ειδικής προσοχής με προβλήματα υγείας, ξέρει να σου πει.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους εργοδότες. Οι επιχειρηματίες ξέρουν να μας πουν ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα που ήδη έχουν, πόσο μάλλον να δίνουν ακόμα μεγαλύτερους μισθούς και μάλιστα χωρίς αποτέλεσμα, αφού δεν αγγίζουν καν τα ποσά που χρειάζεται ο μέσος πολίτης για να ζήσει. Η αυξανόμενη φορολογία και το κόστος ενέργειας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στους επιχειρηματίες, ώστε να είναι “καλά” αφεντικά. Παρόλα αυτά υποχρεούνται να αυξήσουν κι άλλο τα έξοδά τους για να μπορέσουν οι κυβερνώντες να πουλήσουν … καλοσύνη. Και μάλιστα ψηφίζοντας νόμο γι’ αυτό.
Αλλά ξέχασα …
Οι νόμοι αυτού του κράτους δεν βασίζονται στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών του, αλλά σε νομοθετήματα που λειτουργούν ως “τερτίπια”, ώστε να μας “πείθουν” κάθε φορά πως αυτό που ψηφίζεται είναι για το … καλό μας.
Μήπως απλά δημιουργούν την “επιστημονική” πλατφόρμα πάνω στην οποία θα κινηθούν για να ορίζουν τον κατώτατο μισθό και θα είναι αδιαμφισβήτητη γιατί απλά θα είναι … “επιστημονική”; Αν δούμε τους φορείς που την απαρτίζουν, θα καταλάβουμε πολύ καλά τι είδους πλατφόρμα θα είναι αυτή.
Καταρχάς έχουμε την Επιτροπή διαβούλευσης που όλοι γνωρίζουμε, ότι οι επιτροπές που δημιουργούν, αποτελούνται πάντα από “έμπιστα” και καλοπληρωμένα άτομα του καθεστώτος. Μετά, έχουμε τους εθνικούς κοινωνικούς εταίρους και την ΑΔΕΔΥ, δηλαδή εκπροσώπους εργαζομένων, με λίγα λόγια τους μελλοντικούς πολιτικούς που έχουν κάνει καριέρα στις πλάτες των εργαζομένων. Και τέλος, το κερασάκι στην τούρτα, είναι η ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή), η οποία το λέει από μόνης της … στατιστική. Δηλαδή μέθοδος που “επιχειρεί” να εξαγάγει έγκυρη γνώση χρησιμοποιώντας εμπειρικά δεδομένα παρατήρησης ή και πειράματος … ;;; Σίγουρα πράγματα δηλαδή, “αδιαμφισβήτητα” όπως δηλώνει και η Υπουργός μας.
Και με αυτόν τον τρόπο (νόμο) θα “διασφαλίσουν” τον κατώτατο μισθό, ώστε να μην πάει παρακάτω. Παρακάτω από τι; Το παρακάτω ή το παραπάνω ενός μισθού δεν είναι απλά ένας αριθμός, αλλά ο τρόπος διαβίωσής του κάθε ανθρώπου που ορίζεται από τις καθημερινές ανάγκες. Δεν μπορεί να οριστεί από έναν αλγόριθμο τον οποίο συμπληρώνουμε με ψευδή και κατασκευασμένα στοιχεία, ούτε από έναν νόμο, που “κλειδώνει” οποιαδήποτε αναπροσαρμογή θα χρειαστεί να γίνει στον μισθό του Έλληνα πολίτη, ώστε να μπορεί να ζήσει.
Όλα τα υπόλοιπα, κινούνται με αυξητικές ταχύτητες και αυτό απλά θα σταθεροποιεί το κατώτατο όριο; Δεν νομίζω ότι αρέσει σε κανέναν αυτό. Το μόνο που θα προκαλέσει είναι άδειες τσέπες σε εργαζόμενους και εργοδότες.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν;
Έναν ακόμη νόμο που παράγει άδικο στην κοινωνία, διασφαλίζοντας μόνο την διατήρηση των υψηλών μισθών του πολιτικού καθεστώτος, που μένει πάντα αλώβητο από τις κοινωνικές αλλαγές. Οι νόμοι τους δεν εξυπηρετούν κανέναν Έλληνα πολίτη, αν και γι’ αυτό θα έπρεπε να δημιουργούνται. Οι νόμοι θα έπρεπε να διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία μιας πολιτείας, η οποία διαχειρίζεται το δίκαιο των πολιτών της ισάξια και βασιζόμενη στην πραγματική διάσταση των πραγμάτων, για το συλλογικό δίκαιο.
Ένας νόμος δεν θα πρέπει να βασίζεται ούτε σε στατιστικές, ούτε σε κατασκευασμένους εκπροσώπους των εργαζομένων, ούτε σε “γενικά στοιχεία” που σε καμία περίπτωση δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Άλλωστε αν είχαν, θα το είχαμε όλοι δει στην ίδια μας την ζωή, η οποία είναι η μόνη που δεν μπορεί να μας διαψεύσει, γιατί αυτή ορίζει την … πραγματικότητα.
Το ότι νόμος είναι ο γραπτός κανόνας δικαίου που τίθεται από τη Πολιτεία μέσω των διατεταγμένων προς τούτο οργάνων της, είναι κάτι που μπορούμε να το βρούμε ως ετυμολογία σε οποιοδήποτε λεξικό που κυκλοφορεί. Την ουσία, όμως, της έννοιας “νόμος” με βάση την διαχείριση του δικαίου, κανένας πολιτικός μηχανισμός δεν την έχει θεσπίσει.
Ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός που την έχει αποτυπώσει είναι ο Αρτέμης Σώρρας, Πρόεδρος του Πολιτικού Φορέα “Ελλήνων Συνέλευσις” στο βιβλίο του “33 ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΣΥΝ 2 ΝΟΜΟΙ”, στο οποίο αναλύει το “Ελλάνιο Αξιακό” και θέτει τις βάσεις για μία πολιτεία που θα θεσπίζει νόμους μόνο για την διαχείριση του δικαίου των πολιτών που την απαρτίζουν. Είναι εύκολο να οδηγηθεί κάποιος σε αυτό το βιβλίο, όπως ακριβώς έκανα κι εγώ, αν αναζητήσει στο διαδίκτυο την έννοια του νόμου μέσω της διαχείρισης του δικαίου και … είναι δωρεάν. Γιατί η γνώση δεν πωλείται …
Μπορούμε όλοι, λοιπόν, να το διαβάσαμε και να απαιτήσουμε να δομηθεί μία πολιτεία με ένα αξιακό σύστημα για όλους εμάς. Η δική μας πλατφόρμα, των Ελλήνων πολιτών, έχει ήδη δημιουργηθεί και μας περιμένει. Και επειδή, στις δικές τους δεν χωράμε … φύγαμε !!!