Γράφει ο Χάρης Δαμίγος
Όλος ο πλανήτης στηρίζεται σε ένα θέατρο που το ζούμε όλοι μας καθημερινά. Όπως έχω ξαναπεί, το θέατρο έχει πολλές κατηγορίες θεάματος, αλλά εμείς σε ποιά ζούμε; Σε ποιά μας έχουν εντάξει; Νομίζω δε θα διαφωνήσετε μαζί μου, άμα σας πω ότι μας έχουν εντάξει στην μια και μοναδική, την καλύτερη, την ανυπέρβλητη, στην κατηγορία “δεν έχει γυρισμό”: Στην κατηγορία του παραλόγου και της τρέλας!
Γράφω ότι μας έχουν “εντάξει”, γιατί κάπου, κάπως, κάποτε, κάποιοι αποφάσισαν για εμάς – χωρίς εμάς- ότι το παράλογο είναι λογικό, ότι το αφύσικο είναι φυσιολογικό, αλλά το κυριότερο είναι ότι μας φύτεψαν την αμφιβολία, η οποία αμφιβολία με την σειρά της, έρχεται να βάλει τον κόσμο σε δίλημμα. Το δίλημμα κάνει τον άνθρωπο αναποφάσιστο κι εκεί τελειώνει το έργο τους. Με την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να ζει στον κόσμο του παραλόγου, με αμφιβολίες και διλήμματα το έργο “αυτών” που το έφτιαξαν, γίνεται μοναδικό.
Το επίσης περίεργο είναι ότι ενώ το θέατρο έχει τις ρίζες του στην Ελλάδα και θα μπορούσε να είναι πρωτοπόρα τέχνη για τη χώρα μας, έρχονται οι Άγγλοι της Γηραιάς Αλβιώνας να μας πάρουν την πρωτοκαθεδρία και με συνοπτικές διαδικασίες, μάλιστα. Εμφανίζεται λοιπόν το 1564 ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και σε ένα θεατρικό μονόλογο, βάζει το παράλογο ερώτημα που οδηγεί στην αμφιβολία και μετά σε δίλημμα: “Να ζει κανείς ή να μη ζει;” Αυτή ήταν η παράλογη ερώτηση, γεμάτη αμφιβολίες και διλήμματα, που έφερε την κατάρρευση της λογικής, κατά την άποψη μου. Αυτή η ερώτηση είναι όμοια με το άλλο ερώτημα που βασανίζει τον κόσμο: “Το αυγό κάνει την κότα ή η κότα το αυγό;”!!
Συνδυάστε τώρα όλα τα παραπάνω, γιατί αυτό που έρχεται, ξεφεύγει από κάθε λογική, από κάθε κατάσταση κι οδηγεί στην παράνοια. Πρωτοπόροι οι Άγγλοι στο θέατρο, αλλά δε σταματούν εκεί. Πρωτοπόροι και στο πόσο θα ζήσει ο κάθε άνθρωπος κι ειδικά ο ηλικιωμένος. Εμφανίζεται στο Αγγλικό Κ(υ)νοβούλιο, που δεν είναι κάτι διαφορετικό από το δικό μας, μια βουλευτής του Εργατικού κόμματος (δηλαδή σαν το δικό μας ΚΚ€;;) – τρομάρα της – και λέει ότι πρέπει να προωθηθεί η ευθανασία. Την έπιασαν ”οι καλοσύνες” για τους ηλικιωμένους, τους οποίους θέλει να ξεφορτωθεί. Για να μην ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων, βάζει ένα πλαίσιο που λέει ότι πρέπει να το θέλει ο ίδιος, να το πιστοποιούν 2 γιατροί κι όλες αυτές τις αρλούμπες που βάζουν, για να “χρυσώσουν το χάπι”.
Το θέμα όμως προχώρησε και για να γίνει υποχρεωτικό, έβαλαν και κάποιες πινελιές ακόμα, με την μορφή “της φάκας”, οι οποίες αφορούν το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα και την ηλικία. Εφαρμόζοντας κατά γράμμα την αναθεματισμένη ερώτηση του Σαίξπηρ, την έφεραν σε πραγματικά γεγονότα. Θες να ζήσεις; Θα ζήσεις, αλλά μέχρι τα 74. Μετά τα 74, τα πράγματα δυσκολεύουν για εσένα, αλλά και για τους κληρονόμους σου. Μια μέρα πριν πατήσεις τα 75, πάτα κι ένα κοκτέιλ, όχι τυχαίο, ένα “μπλάντι μέρι” (Βloody Μary) κι αποχαιρέτησέ μας, με δόξα και τιμή, γιατί αλλιώς…
Γιατί αλλιώς οι κληρονόμοι σου, αυτοί που είναι να λαμβάνουν το ποσό από τις οικονομίες που είχες μέσα σε έναν λογαριασμό, κι έκανες τόσα χρόνια να το μαζέψεις για να ζήσεις σαν άνθρωπος, θα το δουν να εξαφανίζεται κατά 45%, γιατί θα το αρπάξουν τα κοράκια της Αγγλικής φορολογίας. Αν όλα πάνε, όπως πάνε, θέλουν να σου επιβάλλουν να μας αφήσεις χρόνους πριν τα 75, διότι έτσι, το “κασέρι” που είναι στην τράπεζα, είναι όλο διαθέσιμο για τους κληρονόμους, χωρίς κρατήσεις, χωρίς τίποτα. Εδώ, για να κάνουμε και λίγο χιούμορ, βλέπω να πέφτει πολύ ξύλο μεταξύ συγγενών – κληρονόμων και προβλέπω ο παππούς ή η γιαγιά, να τρώνε τις αποταμιεύσεις τους σε εταιρείες security για να τους προστατεύουν από τους δικαιούχους..
Η κακοήθεια συνεχίζεται από ποιούς; Μα από τους δήθεν οικονομικούς αναλυτές, οι οποίοι είπαν ότι η αλλαγή στη νομοθεσία για τον υποβοηθούμενο θάνατο, θα λειτουργήσει ως κίνητρο για τους ηλικιωμένους, έτσι ώστε μετά τον θάνατο τους να μην επιβαρύνουν τις οικογένειες τους με τεράστιους λογαριασμούς και φόρους!! Το παράδειγμα τους τραγικό -όπως κι η πρόταση της βουλευτού- αν κάποιος έχει συνταξιοδοτικές αποταμιεύσεις 500.000 λίρες και δεν το πάρει απόφαση να πεθάνει πριν τα 75, οι κληρονόμοι θα πλήρωναν τις 225.000 λίρες σε φόρο, ειδικά αν το ποσό το ζητούσαν εφάπαξ.
Μετά, ένας άλλος Άγγλος, ξυνός, κοκκινοτρίχης με φακίδες οικονομολόγος, το τερματίζει λέγοντας ότι η υποβοηθούμενη αυτοκτονία θα ήταν μια ακόμα σκέψη για τους ηλικιωμένους που δίνουν αξία τις αποταμιεύσεις τους!! Πολύ θα ήθελα να τον είχα μπροστά μου, να μου ανέλυε εμένα αυτό το φανταστικό οικονομικό πρότζεκτ. Θα το άκουγα μέχρι τέλους και μετά, θα τον βάφτιζα 74 ετών και το κοκτέιλ μπλάντι μέρι, θα το είχα στο τραπέζι, να το πιεί. Ίσως, λέω ίσως, ο υποβοηθούμενος θάνατος να ήταν λύση μόνο για ανθρώπους που υποφέρουν και βασανίζονται από κάποια σοβαρή αρρώστια και πάντα με την επιθυμία τους, αλλά ποτέ και επ’ ουδενί δεν πρέπει να έχει σχέση με τα συνταξιοδοτικά, κληρονομικά και γενικά με οικονομικά δεδομένα. Σταματάω εδώ την ανάλυση του νομοσχεδίου, γιατί θα μου κόψει το άρθρο η ένωση αρθρογράφων κι η Αγγλική πρεσβεία θα κινηθεί νομικά εναντίον μου.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες κάτι τέτοιοι νόμοι – σκουπίδια που ψηφίζονται ή θα ψηφιστούν, σκοτώνουν εμμέσως, πλην σαφώς, την ανθρώπινη υπόσταση, ενώ θα έπρεπε να προστατεύουν την ίδια τη ζωή και την ύπαρξη, ώστε να ζει μέσα σε ένα περιβάλλον ευημερίας και δημιουργίας.
Ποιοί είναι αυτοί που με προσχήματα οικονομικοφοροληστρικά θα εξαναγκάσουν τον ίδιο τον άνθρωπο να βάλει τέλος στην ζωή του; Ποιοί είναι αυτοί που με αυτούς τους κατάπτυστους νόμους βάζουν τον ίδιο τον άνθρωπο να αισθάνεται βάρος για την οικογένεια του; Ποιοί είναι αυτοί που θα εξαναγκάσουν τον παππού και τη γιαγιά να κόψουν το νήμα της ζωής τους, επειδή έχουν εργαστεί τόσα χρόνια και κατάφεραν (όσοι κατάφεραν) να μαζέψουν πέντε φράγκα, ώστε να ζήσουν τα γεράματα τους σαν άνθρωποι και να προσφέρουν με αυτά στα παιδιά τους, αλλά και στα εγγόνια τους; Ποιοί είναι αυτοί που θα ορίσουν το τέλος της ζωής στα 75 χρόνια; Είναι αυτοί που σας έγραψα παραπάνω, που κάπου, κάπως, κάποτε αποφάσισαν και αποφασίζουν για εμάς.
Που θα ζούσαν αυτοί ή τι θα έκαναν, αν σε μια πολιτεία εφαρμόζονταν 3, μόνο 3 πολιτειακοί νόμοι; Ο Νόμος της Προσομοίωσης, ο Νόμος της Δημοσιότητας και ο Νόμος της Πλήρους Επανόρθωσης. Σήμερα θα χρησιμοποιήσω τον Νόμο της Προσομοίωσης ο οποίος λέει:
- Έχεις το δικαίωμα να κάνεις ό,τι θέλεις, αρκεί να έχεις εφαρμόσει και δεχθεί με προσομοίωση το αποτέλεσμα των πράξεων σου ή των επιλογών σου και των εκφράσεων σου, πρώτα στον εαυτό σου.
- Μπορείς να κάνεις σε συνάνθρωπο σου ό,τι θέλεις, αρκεί να το έχεις δεχτεί αυτό πρώτα για τον εαυτό σου.
- Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις αρκεί να το έχεις δεχτεί αυτό πρώτα για τον εαυτό σου και για το περιβάλλον σου.
- Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τον εαυτό σου, δεν μπορείς να το κάνεις ή να το επιβάλεις σε άλλον.
- Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τα παιδιά σου, δεν μπορείς να το κάνεις για παιδιά άλλων.
- Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για το δικό σου περιβάλλον, δεν μπορείς να το κάνεις για την κοινωνία ή τμήμα της κοινωνίας.
Η παράβαση του νόμου της προσομοίωσης σε θέτει εκτός του σώματος της πολιτείας, της κοινωνιας και σε οδηγεί στην θανατική καταδίκη της συνειδητότητας σου. Η φυσική σου τιμωρία ανήκει στην πολιτεία και στους νόμους της.
Αυτός αγαπητοί φίλοι και φίλες είναι ένας πραγματικός νόμος που προστατεύει τον άνθρωπο: ενάντια σε κάθε άρρωστο βουλευτή οποιουδήποτε κόμματος οποιασδήποτε χώρας. Που προστατεύει τον άνθρωπο από τον κάθε οικονομολόγο που δεν είναι άλλο, παρά βαφτισμένο οικονομικό σκουπίδι και τέλος που προστατεύει τον άνθρωπο από τον ΜΗ ΑΝΘΡΩΠΟ.